Symptomen zijn strategieën: Hoe je lichaam spreekt wanneer jij zwijgt

In onze huidige samenleving wordt ziekte vaak gezien als een vijand, een fout, een blokkade die ons afhoudt van leven. Maar wat als ziekte of klacht net een teken van leven is? Wat als jouw lichaam niet faalt, maar vecht niet tegen jou, maar voor jou?

Binnen de klinische psycho-neuro-immunologie (kPNI) wordt gezondheid benaderd als een dynamisch evenwicht tussen systemen: zenuwstelsel, immuunsysteem, psyche, hormonen en gedrag. Symptomen zijn in die visie geen fouten, maar strategieën. Slimme overlevingsmechanismen van je lichaam in een context die niet meer veilig aanvoelt.

"Een ontsteking is niet jouw vijand. Het is jouw lichaam dat zegt: “Ik bescherm je.” - Jorèll

Boëtius Adamsz. Bolswert (1590 - 1633)

Wanneer een klacht opduikt zoals vermoeidheid, huiduitslag, darmproblemen, paniekaanvallen is dat vaak het topje van een veel diepere ijsberg. Je lichaam voert een subtiel spel tussen overleven en herstel. Alles wat het doet, zelfs wat ongemakkelijk voelt, is gericht op jouw voortbestaan. Elke trilling, elk signaal, elke ontsteking vertelt een verhaal over jouw innerlijke wereld en de impact van jouw omgeving daarop.

In plaats van symptomen te willen ‘wegdrukken’ of bestrijden, nodigt de kPNI ons uit om te luisteren. Om nieuwsgierig te worden: Wat probeert mijn lichaam me te vertellen? Welke onzichtbare spanningen of tekorten vragen hier om aandacht?

Bestaansrecht geven is niet hetzelfde als je neerleggen bij lijden.

Wat gebeurt er als we de klacht gaan haten, bestrijden, er tegen vechten? Dan zetten we het lichaam verder onder druk. We bevestigen het idee dat het in de fout is gegaan. Vanuit het perspectief van Biogeometrie, de energetische wetenschap die kijkt naar hoe vormen, trillingen en intenties invloed hebben op levende systemen, ontstaat er dan een disharmonische relatie. Je geeft het symptoom een bestaansrecht, maar wél in de vorm van conflict.

Je lichaam voelt dat. Trillingen van afwijzing zetten zich vast. Energie blijft circuleren in patronen van ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘ik moet dit wegwerken’, ‘ik faal’. De klacht blijft aan de poort kloppen, omdat ze nog niet gehoord is in haar ware bedoeling.

De kracht van erkenning en acceptatie: van vijand naar bondgenoot

De uitnodiging is om een nieuwe relatie aan te gaan met dat wat zich aandient. Geen onderdrukking, geen fixatie, maar aanwezigheid. Erkenning. Door bestaansrecht te geven aan een klacht in de vorm van liefdevolle nieuwsgierigheid, geef je je lichaam toestemming om te verzachten, om te vertrouwen, om opnieuw af te stemmen.

Wat als je die rugpijn zag als een vraag om rust? Wat als je angst je wijst op iets wat gevoeld wil worden? Wat als je chronische vermoeidheid je lichaam is dat fluistert: “Je hoeft het niet allemaal alleen te dragen”?

Durf te luisteren. Niet met angst, maar met liefde.

Want elk symptoom is niet het einde van iets, maar het begin van een dieper gesprek met jezelf.